Święta w domu :))

W trakcie rozpakowywania walizki po nartach z przedniej kieszeni wypadł mi pen-drive. I tak oto znalazły się długo szukane zdjęcia z zeszłych świąt.

A święta w 2015 roku były magiczne. W listopadzie zupełnie niespodziewanie okazało się że od 23 do 28 grudnia mam wolne. Nie mogłam uwierzyć! Szybko kupiłam bilety do Polski i postanowiłam trzymać wszystko w tajemnicy. Było to ciężkie wyzwanie. Z kamienną miną słuchałam jak mama opowiada o świeżo upieczonych makowcach, albo ugotowanej kapuście. Ślina prawie ciekła mi po brodzie na myśl, że niedługo będę jeść te smakołyki. Udało się - 23 grudnia stanęłam przed domem na albańskiej z walizkami pełnymi prezentów i gotowa na pierwsze od kilku lat święta spędzone z rodziną.

Schemat niespodzianki był taki sam dla wszystkich. Stawiałam przed drzwiami bezprzewodowy głośnik, dusiłam dzwonek, chowałam się i przez komórkę do głośnika puszczałam Chrisa Rea "Driving home for Christamas". Miny otwierających drzwi były super. Konkurs na najlepszą reakcję wygrała Emilka,która z wielkim uśmiechem zaczęła tańczyć w rytm muzyki :)

Załapałam się na wspólne pakowanie prezentów i przygotowania do Wigilii.

Pierwsza od czterech lat Wigilia w domu.

...i pierwsza ogólnie z najmłodszymi członkami rodziny.

Pyszne, domowe jedzonko...

...i kupa prezentów.

Fantastyczny pomocnik Gwiazdora :)

W tym pokoju od 30 lat Wigilia bez zmian..

...ciekawe czy za kolejne 30 lat ta dwójka będzie się bawić 3D-hologramowymi zabawkami swoich dzieci, tłumacząc się, że w ich czasach takich nie było :)

W pierwszy dzień świąt pojechaliśmy do Wielkopolskiego Parku Narodowego w celu spalenia kilku kalorii.

Obiad z tradycyjnymi wyspiarskimi "cracers-ami"

Drugie Święto odwiedziliśmy Martę i ciocię Wiesię. W kolejne dni wizyta na placu i razem z Martą obserwowanie obchodów rocznicy Powstania Wielkopolskiego.

Pyszna naleweczka cioci Danki :)

28 grudnia wróciłam do Irlandii. Wspaniale było spędzić ten czas w domu :)

W sto siedemdziesiątym ósmym największym państwie na świecie

Do Andory miałyśmy lecieć już dwa lata temu. Kupiłyśmy bilety lotnicze i zarezerwowałyśmy hotel. Niestety kilka miesięcy przed terminem Sylwię dopadła rwa kulszowa. Jednak coś nas ciągnęło w tamtym kierunku. Nigdy nie byłyśmy w Pirenejach, a rok bez nart jest rokiem straconym, czemu więc nie połączyć tych dwóch rzeczy? Szczęśliwym trafem udało mi się załatwić wolne w czasie kiedy Sylwia właśnie zakończyła swoją czteroletnią pracę w nursing homie, a przed rozpoczęciem nowej - w szpitalu, czekał ją tydzień odpoczynku.

Trzeba przyznać, że zeszłoroczny wyjazd do Zell am See rozpieścił nas bardziej niż myślałyśmy. Łatwo przyzwyczaić się do ciepłych bułeczek, robionych specjalnie dla ciebie omletów z różnymi składnikami oraz do podgrzewanych każdego ranka butów narciarskich. Tym razem tak nie było. 

Najpierw byłam zdegustowana brakiem wi-fi w pokoju, a potem zdegustowałam się swoim zdegustowaniem. Przecież nie po to wyjeżdża się z domu, żeby siedzieć w internecie. Poza tym hotel był przyjemny i znajdował się 150 metrów od gondoli, która codziennie zabierała nas w krainę wiecznie topniejącego śniegu.

Tak jest... temperatura w Arinsal, bo tak nazywała się nasza miejscowość, wahała się od 9 do 11 stopni. Na stokach można było odczuć lekki chłodek. Dopiero ostatniego dnia zobaczyłyśmy jak wygląda andorska chmura. Dzięki temu cały czas miałyśmy wspaniałą widoczność i bez żadnych wątpliwości możemy powiedzieć: Pireneje są przepiękne! 

 Znacie to uczucie, kiedy coś Wam mówi, że ubraliście się niewłaściwie do okoliczności?

Na szczęście wbrew naszym obawom do ostatniego dnia prawie wszystkie stoki były otwarte i choć w niektórych miejscach wychodziły roślinki albo robiła się plucha nie przeszkadzało nam to cieszyć się jazdą. 

 

Arinsal jest ładną miejscowością z kamiennymi domkami i rwącym potoczkiem pędzącym wzdłuż głównej ulicy. Pełno tu knajp i restauracji walczących między sobą o sezonowych klientów.

No i proszę... gdyby nie pogoda byłoby jak w domu :) 

Trzeciego dnia pojechałyśmy do Arcalis - resortu oddalonego 20 km od nas. Okazało się, że zaledwie wczoraj odbywały się tam mistrzostwa we free ride, czyli najlepsi narciarze świata zjeżdżali z wysokich szczytów, skacząc czasem 10 - 15m w dół. Według Polaka, którego spotkaliśmy na wyciągu wszystko było ładnie widoczne ze zwykłych stoków :(. No życie... może kiedy indziej.

W Arcalis jeździło nam się super do momentu kiedy skręciłam sobie kolano. Wszystko mogłoby się skończyć dużo gorzej, gdyby nie jadąca za mną Sylwia, która wypięła mi but z narty. Na dole mała grafika jak to wyglądało.

Bolało, ale nie jakoś bardzo. Okazało się ,że od zjeżdżania gorsze jest chodzenie. Stwierdziłam, że to nie żarty i następnego dnia poszłam do lekarza. Po badaniu i przyklejeniu taśm stwierdził, że więzadła są całe, kość nie jest złamana i że jeśli ból mi nie przeszkadza mogę jeździć. Kazał mi kupić ortezę po powrodzie do Irlandii i dał mi rachunek na 300 jurków. Nagle wszystko zabolało bardziej. Uruchomiłyśmy ubezpieczenie, obecnie czekam na zwrot.

Na ból znalazła się metoda. Blokada została bardziej w głowie niż w kolanie, więc przez kolejne dni trzymałam się łagodniejszych stoków. 

Nadal troszkę kuśtykam i unikam schodów, ale z dnia na dzień jest coraz lepiej. Sylwia do tej pory śni, że zjeżdża na nartach.  Choć Austria przewyższa Andorę jeśli chodzi o warunki jazdy (i śniadania:)), to mniejsza liczba ludzi na stokach i fantastyczne widoki sprawiły, że jeszcze na pewno wrócimy w te rejony.

Filmik wkrótce.