Po irlandzku - część X - krany

Krany w Irlandii i w Irlandii Północnej w każdej umywalce są dwa. Nie wiadomo dokładnie czemu ma to służyć. Jeden jest do ciepłej, a drugi do zimnej wody. Często też są naciskane - dopóki ciśniesz woda leci, jak przestajesz, żeby włożyć rękę pod kran przestaje.

 

Podobno Polacy wymyślili już na to sposób - montują rozciętą podłużnie butelkę, robią dziurę po środku i tym sposobem sami regulują temperaturę wody w powstałym strumieniu.

Irlandia Północna - latające kuchnie, olbrzymy i lęk wysokości

W poniedziałek wstałyśmy rano, żeby zdążyć na 10 na kawkę w Irlandii Północnej. Z półgodzinnym opóźnieniem dotarłyśmy do celu (znowu nie udało nam się zauważyć granicy). Po naradzie z moją ciocią i kuzynką podjęłyśmy decyzję o wyprawie na sama północ w okolice miejscowości Portrush (widoczna na zdjęciu poniżej).

 

Dzięki nieprecyzyjności GPSa i naszemu słabemu refleksowi przypadkowo przejechałyśmy przez ten malowniczy kurort. Otoczony z trzech stron oceanem, z widokiem na wysepki i skaliste klify zachęca do spędzenia tam dłuzeszgo wypoczynku.

 Pierwszym punktem zwiedzania był Dunluce Castle. Średniowieczny zamek położony na klifie został opuszczony po sztormie w 1639 roku, podczas którego runęła do oceanu część kuchni wraz przygotowującymi akurat posiłek kucharzami i służbą. Stara prawda, mówiąca, że za dużo osób w kuchni to zły pomysł po raz kolejny znalazła swoje zastosowanie. Kto wie może to stąd wzięło się powiedzenie gdzie kucharek sześć (a żadna nie umie pływać) tam nie ma co jeść?

Kilkanaście mil na wschód wzdłuż wybrzeża znajduje się Giant's Causeway - Grobla Olbrzymów (lub też Droga Olbrzymów). 37 tysięcy kolumn bazaltowych powstało ok 60 mln lat temu podczas erupcji wulkanicznej. Podstawa większości formacji skalnych ma kształt sześciokąta o średnicy 46 cm i wysokości od 1 do 2 metrów.

Według irlandziej legendy groblę wybudował olbrzym Finn MacCumhaill, który chciał suchą nogą przejść do Szkocji, aby pokonać tamtejszego wielkoluda. Gdy jednak zobaczył jak tamten jest ogromny wrócił do Irlandii i z pomocą swojej żony przebrał się za dziecko. Po jakimś czasie szkocki olbrzym przybył do wybrzeży zielonej wyspy, a gdy ujrzał ogromne dziecko - wielkoluda przeraził się jak wielki musi być dorosły osobnik i uciekł do Szkocji niszcząc za sobą groblę.

My jednak nie bojąc się olbrzymów, po dobrej kawce wypitej w miejscowej knajpie, zrobiłyśmy sobie całkiem przyjemny spacer podczas którego pokonałyśmy 162 stopnie (wg wyliczeń mojej cioci 160). Wspinaczka się opłacała, bo widok wynagrodził każdą zadyszkę.

 

Kolejnym etapem podróży był most linowy zawieszony między klifami. Podobno skonstruowali go kiedyś rybacy łowiący łososie. Na pierwszy rzut oka mostek wydawał się dość niepozorny i łatwy do przejścia, ale już kilka kroków wystarczyło, żeby nogi zrobiły się miękki, a zdanie "Shrek - ja w dół patrzę!" cisnęło się na usta. Silny wiatr i wibracje spowodowane krokami innych osób pogarszały sprawę. Ale kto jak nie my? Dałyśmy radę nie tylko go przejść, ale i jeszcze wrócić!

Niech Was nie zmylą te zaciśnięte na poręczach dłonie - zachowałyśmy niezmącony spokój.

Po tych fantastycznych wrażeniach Browarek z Sylwią za kierownicą zawiózł nas z powrotem pod Belfast. Tam ponownie zostałyśmy ugoszczone przepysznym obiadem. Po rozmowach i obejrzeniu filmu poszłyśmy spać, aby następnego dnia wyruszyć na dalsze zwiedzanie Irlandii Północnej.

Zaczęłyśmy od ruin klasztoru Grey Abbey znajdującego się niedaleko wschodniego wybrzeża.

Na sam Belfast pozostało nam niestety niedużo czasu, gdyż zależało nam, żeby w miarę wcześnie wrócić do Dublina. Zobaczyłyśmy jedynie ratusz i centrum handlowe, z którego roztaczał się widok na całe miasto. Podczas jazdy na ścianach budynków widziałyśmy wiele malowideł świadczących o tym, że konflikt między tutejszymi katolikami, a protestantami jest ciągle bardzo zaogniony. Koniecznie musimy tu przyjechać ponownie, między innymi, żeby zwiedzić olbrzymie multimedialne muzeum upamiętniające zatonięcie Titanica.

Wjeżdżając na nasze dublińskie osiedle doszłyśmy do wniosku, że czujemy się trochę jakbyśmy wracały do siebie. Szybko człowiek się przyzwyczaja.

Pierwsza podróż zagraniczna

W zeszłym tygodniu odwiedziły nas moja ciocia i kuzynka - Marta. Niesamowicie jak dobrze po tych kilku miesiącach zobaczyć bliskie twarze. W piątek po pracy odebrałyśmy je z lotniska i przywiozłyśmy do domu. (Obecnie mamy jeden pokój więcej w związku z tym zapraszamy wszystkich chętnych do odwiedzenia stęsknionych koleżanek:)) Pora była późna, więc wypiliśmy piwko, pogadałyśmy, a w sobotę mijając po drodze ogród botaniczny i Półwysep Howth zawiozłyśmy je pod Belfast - do ich rodziny.

 

Nie udało nam się dokładnie wychwycić momentu przekroczenia granicy. Po prostu nagle kilometry zmieniły się  na mile, a irlandzkie nazwy miejscowości umieszczone zazwyczaj w nawiasach gdzieś zniknęły. Zostałyśmy ugoszczone fantastycznym obiadem, po którym niestety musiałysmy szybko wracać do domu, gdyż następnego dnia czekało nas 12 godzin pracy. Na szczęście wiedziałyśmy, że pojutrze będziemy tu znowu.

Po irlandzku - część IX - szukanie mieszkania

Nie owijając za dużo w bawełnę: nadal mieszkamy w tym samym miejscu. Po intensywnych poszukiwaniach nie udało nam się znaleźć niczego równie dobrego. Głównym założeniem było przeprowadzenie się do apartamentowca, żeby zaoszczędzić na rachunkach, pozbyć się wilgoci i zmienić otoczenie na bardziej przyjazne spacerom z dzieckiem. Niestety żadne z oglądanych przez nas mieszkań nie spełniało podstawowych wymagań takich jak odpowiednia ilość miejsc parkingowych (mamy łącznie 3 auta) czy też duża sypialnia, do której zmieściłoby się łóżeczko. Kiedy już wyprowadzili się nasi współlokatorzy z kotem, odkryliśmy, że obecny dom nie jest zły dla czwórki osób i dziecka. Po malowaniu i przemeblowaniu spodobała nam się myśl, że zostaniemy tu przez kolejny rok.

A teraz do rzeczy: jak wygląda szukanie mieszkania w Irlandii? Wszystko odbywa się przez agencje. Możesz mieszkać kilka lat w tym samym miejscu i nigdy nie spotkać swojego landlorda (właściciela). Po przejrzeniu ofert w internecie zaczęliśmy dzwonić w miejsca, które nas zainteresowały. Niesamowite ile informacji trzeba podać zanim samemu zacznie się zadawać pytania. Ile osób chce się wprowadzić? Cztery z dzieckiem? Trzy sypialnie to będzie dla Państwa za mało! Kto z Państwa pracuje? Dziecko? Nie proszę Pani - właściciel nie życzy sobie dzieci w swoim mieszkaniu. Jakie są relacje pomiędzy Waszą czwórką? Mam nadzieję, że nie macie zwierzęcia. itp.itd. Strasznie denerwujące, czasem aż czekałam kiedy każą mi przesłać życiorys. Tak czy owak - kolejne irlandzkie doświadczenia za nami.

Wreszcie!!!

Po pół roku oczekiwania otrzymałam numer registracyjny, który umożliwia mi wykonywanie zawodu pielęgniarki na terenie Republiki Irlandii. Tego samego dnia zdobyłam się na odwagę, żeby porozmawiać z szefową na temat mojej dalszej kariery. Zasypała mnie materiałami do przeczytania i oznajmiła, że za kilka tygodni mnie przepyta i wtedy zobaczymy. Potraktowałam to jako granie na zwłokę, gdyż pielęgniarki, które przyjechały tutaj już z pinem od razu przechodziły na miesięczna orientację (opłacaną wg stawek pielęgniarskich - znacznie wyższych od naszych obecnych), podczas której uczyły się i przygotowywały do przyszłej funkcji.

Nie jest mi specjalnie przykro. Mam nadzieję, że po zmianie mieszkania i po naszych urlopach zmienimy również pracę, gdyż tu robi się coraz gorzej. Co do urlopów: Sylwia chce przyjechać do Polski na swoje absolutorium, którego daty jeszcze nie zna. Ja natomiast przylatuję 3 października. Po dwóch dniach mam ślub mojego brata, a następnie do 13 jestem chętna na wszelkie spotkania i piwka. Jeśli znaleźlibyście miejsce w grafikach na jakąś imprezkę w większym gronie byłoby fantastycznie.

Wracam do dzwonienia po agencjach nieruchomości - tej tematyce na pewno już niedługo poświęcę posta z cyklu po irlandzku, bo naprawdę jest o czym pisać.